400 Km Uzakta Bir Yerde

Merhaba;

Eve geldim sayın okuyan. Eve derken benim olmayan o evime. Yani evimden döndüm. Evim derken benim olmayan o evimden. Burada sen bile farklısın. Yattığım yatak, oturduğum sandalye, baktığım ayna ve daha birçok şey var aslında ama bunları saymayacağım.

Taksiden indim; sırtımda çanta, sağ omzumda bir çanta, sol omzumda bir çanta, elimde tekerlekli kocaman bir valiz yavaş yavaş geldim bloğun önüne. Her zaman ki gibi yine yalnız. Yok ki karşılayanım, yardım edenim. O taksiden hep yalnız mı inilecek? Hala neden mi alışamadım? Bende bilmiyorum ki. Aslında alışmış gibiydim az çok ama eve gittim geldim yine dengem bozuldu. Off off. Umutsuz umutlarımdan işte. :) Kısacası döndüm yani. Bir türlü ait olamadığım yerdeyim yine. İnanılmaz mutluyum mu desem, üzüntüden öleceğim mi desem bilemiyorum. Diyorum ya, ruh halimi anlatmamı isteme pişman olursun. Dur derin bir oh çekeyim: ohh (off). :)