Sorun Bende Değil

Bazı insanları gereksiz derecede çok seviyorum ve onlardan benimkinin onda biri kadar bile sevgi göremeyince ilginç bir şekilde hala sevmeye devam ediyorum. Bu durum sevgi-değer verme hususlarında beni çok sarstı sayın okuyan. Mesela ben elimden geleni yapıyorum, arıyorum, konuşuyorum, bir yerlere davet ediyorum, vakit geçirmeye çalışıyorum her şey buraya kadar tamam. Ama sıra karşımdakine gelince tık yok. Yani benim yaptığım kadar her şey. Çok garip değil mi? Artık garipliği de geçtim, salağın en önde gideni damgasını da alıyorum. Kendimi geri çekiyorum mesela bazen, karşımdakinden ses soluk çıkmıyor. Devam ediyorum yine bir süre bu şekilde, bakıyorum yine tık yok. İnsan merak eder öyle değil mi? Hadi yine merağı da geçeyim, 'bak bu insan benimle ilgileniyordu, ayıp olmasın halini hatrını soralım' da demiyor içinden. Sonra kendi kendime uzaklaşma kararı alıyorum, bu kez yapacağım diye sözler veriyorum kendime, yok olmuyor. Ararken buluyorum kendimi örneğin. Bir de gereksiz alınganlık yapıyormuşum sözde, peh. Bunun neresi alınganlık şimdi? Neyse sakinim.