İnsanlar vs. Ben

Fark ettim ki çok az arkadaşım kalmış günlük hayatta. Facebook'a, Twitter'a ya da buraya da hiç arkadaş bulayım, çevrem olsun diye yaklaşmadım. Yani 'sırf arkadaşım olsun' diye bir motivasyonla böyle bir aktivasyona girecek bir yapıda değilim diyelim. Ne bileyim karşındakini ya da kendini kandırıyormuşsun gibime geliyor. Doğal gelişsin, kan çeksin falan istiyorum ben.

Mesela birisi fazla mı çıkarcı? İlişkilerine devamlı o gözle mi bakıyor, kesiyorum ilişkiyi. Birisi çok mu aptal, diğer çok mu egosentrik, hemen kes ilişkiyi. Diğeri çok mu tutarsız, devamlı saçmalıyor, konuşma artık. Diğeri çok mu abaza, böyle sapık gibi, bırak git. Her olaya ideolojik at gözlükleriyle mi yaklaşıyor, soğu ondan. Sanki kendim çok süpermişim gibi kimse kalmadı işte.

Ha elbette yalnız olmak üzüyor zaman zaman ama 'yalnız olacağıma, arkadaşım olsun, çamurdan olsun' diyemiyorum ben. Bazen bakıyorum telefon rehberine, aramak için göz atıyorum, kimse olmuyor. Çıkıyorum tek başıma dolaşıyorum.

Yalnız hissetmiyor değilim ama insanlardan yana pek de bir umudum yok açıkçası.

Yani şunu kavradım ki pratikte çabalamazsan hiç kimse senin sarı kaşın, yeşil gözün için uğraşmaz.

Şimdi o kadar yazdım, açılmayla gelen edit:

Şunu da yazmak istedim, ara ara aklıma gelir. Görünürde hiçbir semptom olmasa da, herkese normal görünsem de çok derinlerde psikolojik sorunumun olduğunu seziyorum arada. Böyle ileride açığa çıkacakmış gibi sanki. Böyle devamlı batan ama çıkarılmamış çöp gibi. Neyse uzatmayayım.

Açılarak gelen edit 2:

Aslında şu da vardı. Böyle kendine yeten, yalnız yaşayan, ona buna kapris yapmayan bir insan olarak yaşlanacağım, elim ayağım tutmayacak, sonra ne yapacağım diye de korkuyorum aslında. Biraz pratik olsam ya, yalandan da olsa 'seni çok özlemişim, nerelerdeydin' falan desem mesela? İşte böyle yapabilen insanlar gözümde çok farklı yerlerdeler.

Her neyse buraya kadar okuduysanız teşekkürü bir borç bilirim. İyi günler efendim.