Zaman Bazen Çok Acı

Akşam uyuyup sabah uyandığımda evimde uyanmayı, sabah erken kalkıp kahvaltı yapmak zorunda olmayı, ilkokul formamı giymeyi, o evde soluyup okul yolum için evden çıkmayı, yürürken Bursa’nın soğuğunu hissetmeyi, okulumun kapısından girince bahçesinde yürümeyi, yeri yurdu belli olan ve hala aklımda olan o sınıfa girmeyi, sıkıla sıkıla uyuya uyuya derste olmayı, teneffüste şimdi çok değer verdiğim ya da çok uzun zamandır görmediğim o insanlarla şakalaşmayı veya oynamayı, hatırladığım o kimi zamanlar oldukça karanlık olan zemin kattaki karanlık koridorda yürümeyi, gün her ne kadar monoton gibi geçiyor olsa da aslında her gün apayrı şeyler yaşamayı, evime dönünce sıcacık yayıla yayıla televizyon izlemeyi, evin içinde düzenli olarak kaybolan kaplumbağalarımı, annemin yaptığı yemekleri beğenmemeyi ama daha sonra onları yemeyi, ‘yemek yedikten sonra yaparım’ dediğim ödevleri uyku saatine sıkıştırmayı ve zorla da olsa bitirmeyi ve yine on üç yaşında bu günleri yaşayan ben olmayı özledim.

Ama bütün bunları bu seneye kadar burada olabilmek için yırtındığım şu noktadan uzak kalmak için istiyorum. Aile kavramının önemini özlediğim için istiyorum. Hayatın çok basit olduğu o günlere, kendimi değiştirebilmek için daha çok zamanım olan o zamana dönmek ve en önemlisi kendimi her an güvende hissettiğim zamanlara dönmek istiyorum. Bir şey anlatmak istediğimde bunları samimice dinleyebilecek insanlar istiyorum çevremde. Neden diye sormayacak, yaptıklarımla ya da dediklerimle yargılamayacak insanlar istiyorum sadece. Hepimiz bazen bunu istemiyor muyuz? 

Yükümüz, duygularımız ve sorumluluklarımızdan kaçıp hayatta en çok sevdiğimiz döneme dönmek istemez miyiz bazen? 

İşte ben de tam onu istiyorum.